Wat gebeurt er met je als je geheel onverwacht geconfronteerd wordt met de diagnose uitgezaaide longanker en nog maximaal twaalf maanden te leven hebt? Probeer je het beste van elke dag te maken of ga je bij de pakken neerzitten? Kies je voor leven of voor overleven?

Het leren leven met kanker vormt de rode draad in “De hand die niet loslaat”. Lennie beschrijft het moment van de diagnose, de twee jaar durende immuun- en chemotherapie die uitsluitend levensverlengend werd ingezet en haar leven nu, waarbij zij vol vertrouwen naar de toekomst kijkt.

Ook blikt zij met regelmaat terug op diverse periodes in haar leven, die in een flits aan haar voorbijtrekken.

Al jong heeft zij geleerd tegenslagen het hoofd te bieden en positief in het leven te staan. Zij hoopt dat de lezer zich herkent in haar verhaal en geïnspireerd wordt om te leven volgens haar lijfspreuk:

“Geniet nu, want straks is nu niet meer”

Lennie de Man (1956) schrijft verhalen en gedichten sinds haar jeugd.
Hierin vindt zij een uitlaatklep voor de emoties rond alle
gebeurtenissen in haar leven.
Enkele verhalen en gedichten zijn opgenomen in diverse bundels.
Haar vader overleed in 1964 en werd begraven op haar achtste
verjaardag. Jaren later voelde zij dat dit voor een onzichtbare
verbinding met hem gezorgd heeft en dat hij haar altijd is blijven
begeleiden en beschermen:

“De hand die niet loslaat!”

Dit boek is een inkijkje in het leven van een positief ingestelde schrijfster, die de lezer aan het denken zet en soms een spiegel voorhoudt.

Een van de reviews:
“Wat heeft een mens veel veerkracht en ook veel verdriet, eenzaamheid te verwerken in een leven. Tegelijkertijd geeft je verhaal ook kracht aan mensen die niet zo sterk zijn vanuit zichzelf. Mooi geschreven en zeker een boek wat je bezig kan houden, ook als je het niet meer leest.”